คนไร้หน้า
หันไปทางไหนก็เจอแต่ คนไร้หน้าเต็มโรงเรียนและทางเดิน ทุกคนจับจ้องมาที่ฉันกันเต็มไปหมดซุบซิบนินทาเกี่ยวกับตัวฉัน เต็มไปหมด และฉันมักจะเห็นพวกเขาเขียนหน้าขึ้นมาในทุกๆวัน ด้วยปากกาเมจิกมันค่อนข้างแปลก แต่ฉันก็พยายามมองว่ามันเป็นเรื่องปกติ ฉันได้แต่ถามแม่ทุกวันว่าทำไมฉันถึงเป็นคนเดียวที่มีหน้า แต่ทำไมทึกคนบนโลกถึงไม่มี แม่ได้แต่บอกว่า ฉันเป็นคนพิเศษ และนั้นก็เป็นเอกลักษณ์ของฉัน ทุกคนเค้าแค่ไม่มีแบบฉันจึงพยายาม สร้างมันขึ้นมา หลังจากที่ฉันได้ยินอย่างนั้นก็ใจชื้นขึ้นมาบ้าง แต่ก็อดสงสัยไม่ได้ เพราะแม่ของฉันเองก็ไม่มีหน้าเหมือนกัน แม่ของฉันไม่ใช่คนพิเศษเหมือนกับฉันงั้นหรอกหรอ แต่ฉันมองว่าแม่ของฉันนั้นพิเศษมากๆเลยนะ วันต่อมาฉันได้มาโรงเรียนเหมือนตามปกติแต่ครั้งนี้ฉันมาด้วยความมั่นใจเต็มร้อย ฉันเดินไปที่ไหนได้โดยไม่สนว่าใครจะมอง จนกระทั่งฉันเดินผ่านกระจกและพบกับหน้าของฉันบนกระจก ฉันมองด้วยความพึงพอใจจนกระทั่ง มีเด็กกลุ่มนึงเดินมาคุยกับฉัน และตั้งคำถามมากมาย อย่างเช่น ทำไมหน้าตาเป็นแบบนั้น? หน้าตาไม่เหมือนคนปกติเลย? ทำไมถึงมีหน้ากันละ? หลังจากที่ได้ยินคำถามแบบนั้นไปก็ทำเอางงแต่ก็ตอบกลับไปว่า หน้า
