ไร้ที่พึ่ง

 วันนี้ระหว่างที่ฉันกำลังเดินกลับบ้านกับเพื่อน พวกเราเดินไปเจอกับเด็กผู้หญิงที่อายุน่าจะราวๆ15-16 เดินตามทางถนนอยู่เงียบๆ ฉันพยายามเข้าไปทัก แต่ดูเหมือนเธอจะไม่สนใจฉันเลย เพื่อนๆของฉันพูดกันขึ้นมาเองว่า อย่าเข้าไปทักนะ ฉันได้แต่สงสัยและเดินต่อไปโดยไม่ถามสักคำ และระหว่างเดินกลับพวกเราก็ชวนคุยเรื่องที่แอบไปทำกันวันนี้อย่างสนุกสนานจนกระทั่งถึงทางแยกพวกเราแยกทางกัน วันนี้ฉันกลับบ้านดึกกว่าปกติเพราะ ฉันแอบไปเที่ยวกับเพื่อนๆของฉัน มันเป็นเที่ยวที่สนุกมาก และ เป็นเที่ยวครั้งสุดท้าย แค่นึกก็รู้สึกผิดแล้ว พ่อกับแม่จะโกรธและเสียใจมากแค่ไหน ปกติแค่ฉัน กลับบ้านไม่ตรงเวลา พวกเค้าก็ตะคอกและจับฉันไปขังไว้ในห้องมืดๆแล้ว ฉันไม่เคยทำเรื่องแบบนี้มาก่อน ฉันรู้สึกแย่จัง ฉันเดินมาถึงหน้าประตูรวบรวมความกล้าอยู่นานก่อนจะเปิดประตูเข้าไป ฉันไ้ด้ยินเสียงทีวีเปิด พร้อม กับเสียงเด็กร้องไห้ซึ่งนั้นก็คือน้องสาวของฉันเองอายุ และระหว่างเดินเข้าฉันเห็นพ่อ นั่งอ่านหนังสือพิมพ์และนั่งดื่มเหล้่อยู่ตามเคย ปกติฉันเกลียดภาพนี้มาก แต่นี้น่าจะเป็นครั้งแรกที่ฉันหันไปมองแล้วดีใจจนน้ำตาไหล ไม่รู้ทำไมแต่คงเป็นความรู้สึกผิดอยู่ในใจ พ่อของฉันไม่แม้แต่มองฉันและก้มหน้ากินเหล้าต่อ ฉันไม่ได้ว่าอะไรตราบใดที่เค้าไม่ตะคอกใส่ฉัน ฉันเดินออกมาเงียบๆจนไปถึงห้องรับแขก ฉันเห็นแม่อุ้มน้องสาวนั่งอยู่บนโซฟาและกอดน้องไว้แน่นมากๆ แม่เอาแต่นั่งร้องไห้ไปหัวเราะไป และพึมพำว่าจะได้ไปจากที่นี้สักที  ฉันเห็นแล้วก็เข้าใจทุกอย่างได้ทันที ถึงจะรู้สึกเจ็บอกแป๊ปๆฉันส่งยิ้มให้กับน้องสาวและจ้องไปที่ทีวี ที่ฉายข่าวสด มีเด็กผู้หญิงวัย 15-16 รวมกลุ่มกันขึ้นดาดฟ้าของโรงเรียน และพร้อมใจกระโดดฆ่าตัวตายพร้อมกัน และ1ใน3คนนั้นมีฉันอยู่ในข่าวด้วย  มันรู้สึกเจ็บจริงๆนะ ที่พอได้รู้ว่า แม้กระทั่งลอยน้ำตาที่ได้เห็นจากแม่ข้างหน้านี้เป็นลอยน้ำตาแห่งความสุข

 ถ้าฉันเกิดมาอีกทีจะสวยและเรียนเก่งเหมือนฉันในตอนนี้มั้ยนะ 

เป็นเรื่องสั้นที่แต่งที่โรงเรียน ไม่มีภาพประกอบโทรศัพท์แตก ขอใช้ภาพประกอบคนอื่นไปละกัน