คนไร้หน้า

 หันไปทางไหนก็เจอแต่ คนไร้หน้าเต็มโรงเรียนและทางเดิน ทุกคนจับจ้องมาที่ฉันกันเต็มไปหมดซุบซิบนินทาเกี่ยวกับตัวฉัน เต็มไปหมด และฉันมักจะเห็นพวกเขาเขียนหน้าขึ้นมาในทุกๆวัน ด้วยปากกาเมจิกมันค่อนข้างแปลก แต่ฉันก็พยายามมองว่ามันเป็นเรื่องปกติ ฉันได้แต่ถามแม่ทุกวันว่าทำไมฉันถึงเป็นคนเดียวที่มีหน้า แต่ทำไมทึกคนบนโลกถึงไม่มี แม่ได้แต่บอกว่า ฉันเป็นคนพิเศษ และนั้นก็เป็นเอกลักษณ์ของฉัน ทุกคนเค้าแค่ไม่มีแบบฉันจึงพยายาม สร้างมันขึ้นมา หลังจากที่ฉันได้ยินอย่างนั้นก็ใจชื้นขึ้นมาบ้าง แต่ก็อดสงสัยไม่ได้ เพราะแม่ของฉันเองก็ไม่มีหน้าเหมือนกัน แม่ของฉันไม่ใช่คนพิเศษเหมือนกับฉันงั้นหรอกหรอ แต่ฉันมองว่าแม่ของฉันนั้นพิเศษมากๆเลยนะ

วันต่อมาฉันได้มาโรงเรียนเหมือนตามปกติแต่ครั้งนี้ฉันมาด้วยความมั่นใจเต็มร้อย ฉันเดินไปที่ไหนได้โดยไม่สนว่าใครจะมอง จนกระทั่งฉันเดินผ่านกระจกและพบกับหน้าของฉันบนกระจก ฉันมองด้วยความพึงพอใจจนกระทั่ง มีเด็กกลุ่มนึงเดินมาคุยกับฉัน และตั้งคำถามมากมาย อย่างเช่น ทำไมหน้าตาเป็นแบบนั้น? หน้าตาไม่เหมือนคนปกติเลย? ทำไมถึงมีหน้ากันละ? หลังจากที่ได้ยินคำถามแบบนั้นไปก็ทำเอางงแต่ก็ตอบกลับไปว่า หน้าตาแบบนี้มันทำไมหรอ มันแปลกขนาดนั้นเลยหรอ? หรือว่าน่ากลัว?

เด็กกลุ่มนั้นหามามองกันก่อนจะกลั้นขำและเดินออกไป ไม่รู้ทำไมฉันถึงได้ใจหายและรู้สึกแย่อีกครั้ง ฉันหันกลับไปที่กระจกก็ต้องตกใจกับใบหน้าของตัวเองที่ครั้งนี้ มันดูน่าเกลียดมากๆ ฉันรู้สึกแย่อีกครั้ง ทั้งๆที่ฉันเริ่มจะชอบหน้าตัวเองในตอนนี้แล้วแท้ๆ แต่ทำไมทุกคนถึงกับดูจะไม่ชอบหน้าของฉันเลย มันทำให้ฉันกับมามุมมองเดิมอีกครั้งและเสียความมั่นใจอย่างรวดเร็ว ฉันไปนั่งอยู่ที่หลังอาคารเรียนเงียบๆ และได้แต่นั่งคิด ฉันผิดปกติเองหรือทุกคนต่างหากที่ผิดปกติ ฉันได้แต่นั่งคิดเรื่องเดิมๆวนไปวนมา และ ตัดสินใจที่จะเปลี่ยนแปลงอะไรบางอย่าง วันต่อมา ฉันเดินมาที่โรงเรียนอย่างเคย แต่ครั้งนี้แตกต่างออกไปทุกคนเลิกมองฉันแล้ว และทุกคนก็จำฉันไม่ได้เลยด้วย และนี้ก็เป็นครั้งแรกเลยที่ฉันสามารถเข้าไปคุยกับทุกคนได้อย่างปกติ โดยที่ไม่หนี หรือทำหน้าตาแปลกประหลาดกับฉัน ครั้งนี้ฉันเดินผ่านกระจกอีกครั้งและมองไปที่กระจกที่มีตัวฉันยืนอยู่พร้อมกับใบหน้าที่ไร้หน้า ฉันได้ถือเมจิก และวาดรูปหน้ายิ้มลงไป หลังจากนั้นฉันก็ได้เดินออกมาใช้ชีวิตต่อกับสังคมที่ฉันอยู่ โดยไม่แปลกแยก อีกต่อไป